สวัสดีคะ เราขอใช้ชื่อแทนว่า "น้ำหมึกสีชมพู" นะ เรื่องที่เราจะมาถามในวันนี้ เนื้อหามันค่อนข้างยาวมาก พอที่จะเป็นนิยายได้เรื่องหนึ่งเลย ถ้าหากเราเลือกมาผิดหัวข้อ ต้องขออภัยด้วย คือเราเพิ่งลองใช้ครั้งแรก เราแค่ไม่รู้จะไประบายกะใครแล้ว ถ้าเพื่อนๆคนไหนใจดีหรือมีเวลามากพอ ช่วยอ่านเรื่องราวของเรา แล้วช่วยตอบคำถามที ว่าเราควรจะทำยังไง 10000 ตัวอักษรต่อจากนี้ หวังว่าจะพอให้เราได้บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด.
ฉันอยู่ในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ตอนที่เรื่องนี้เกิด ฉันศึกษาอยู่ชั้น ม.5 ในวันแรกของการเปิดเรียน มีข่าวมาว่า ในห้องเรียนของฉัน มีเด็กผู้ชายย้ายมาใหม่ ทุกคนดูสนใจเด็กคนนี้มาก"ฉันเองก็เช่นกัน" ฉันลองสืบข้อมูลเค้าดูคราวๆจนเริ่มรู้สึกว่าก็ไม่ได้น่าสนใจสักเท่าไรเลยเฉยๆไป ในขณะที่คนอื่นเฝ้ามองด้วยความสนใจ เข้าไปคุยเรียกร้องความสนใจต่างๆนาๆ ต่างกับฉัน ที่ไม่เคยแม้แต่จะสบตาเค้า ทักเค้าสักคำก็ไม่เคย.. แต่เมื่อเจอตัวจริง เค้าดูเป็นคนที่น่ารัก คุยเก่ง อัธยาศัยดีกับทุกคน ถึงขั้นม่อเลยก็ว่าได้ เอาตรงๆคือโดยส่วนตัวฉันแพ้ผู้ชายเย็นชา มีมุมขี้อ้อนแบบน่ารักๆ ซึ่งมุมนี้ในตัวเค้าฉันเองก็สังเกตุเห็นอยู่บ่อยๆ ที่สำคัญฉันมักจะหวั่นไหวกับผู้ชายแบบนี้สะด้วยสิ.. เวลาเนิ่นนานผ่านไปจนเกือบๆจะ สองอาทิตย์ ฉันได้ยินมาว่า เพื่อนในห้องคนนึง ชอบเค้ามาก เค้าทั้งสองได้คุยกันสนิทกันมาก ทีแรกฉันก็ไม่สนใจอะไร แต่พอเห็นเค้าทั้งสองสนิทกันมากขึ้น ฉันเริ่มมีความรู้สึก ไม่ค่อยชอบ "นี่ฉันหึงเค้าหรอ!!" คือตอนนั้น สับสนมาก "ฉันคงชอบเค้าเข้าแล้วสินะ!" ไม่มีอะไรจะหยุดยั้งความคิดคนเราได้ น่าแปลก ที่ฉันไปชอบผู้ชายที่ไม่เคยแม้แต่สักคำพูดเดียวจะได้คุยกัน สักนิดก็ไม่มี แทบไม่มีตัวตนเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่นั้นมาฉันเฝ้ามองเค้ามาโดยตลอด แอบยิ้มแอบเขิน ไม่ก็มโนไปต่างๆนาๆ ว่าเค้าก็มีใจให้ฉัน (ท่าจะบ้า) 5555555 แต่ก็นะ เค้าเฮฮากับทุกคน ยกเว้นฉัน ทักทายทุกคน ยกเว้นฉัน เฟรนลี่กับทุกคน ยกเว้นฉัน คือ นี่มันอะไรกันเนี่ยย เพราะความเย็นชาของเค้าสินะ ถึงทำให้ฉันชอบเค้าได้มากขนาดนี้! ฉันเฝ้าเพ้อพรรณนามากมายในเฟสบุ๊ค ไม่ก็ในไอจี จนวันนึงฉันรวบรวมความกล้า ทักเค้าในเฟสบุ๊ค ไม่น่าเชื่อเราได้คุยกันจริงๆ!! มิหนำซ้ำเค้ายังส่งรูปหัวใจวิ้งๆๆ มาให้ฉันละลายเล่นๆอีก หัวใจฉันละเมอคนเดียวอีกแล้ว แค่เพียงหัวใจดวงนั้น ทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองไปเป็นล้านๆๆเท่าเลยละ!! เมื่อเค้ามาขนาดนี้แล้วฉันจะช้าอยู่ใย เย็นวันนั้นฉันไปที่เซเว่น เจอหนังสือเล่มหนึ่งเกี่ยวกับหลักจิตวิทยาของญี่ปุ่น เป็นเคล็ดเพื่อสมหวังในรัก ฉันทำทุกอย่าง ไม่ว่าคนอื่นจะมองว่าบ้ายังไงก็ตาม - - ไม่ว่าจะเป็น แหกปากนับเลขคู่ดังๆตอนกลางคืน เขียนชื่อเค้าไส่ยางลบโดยห้ามให้คนอื่นใช้ เราต้องใช้จนกว่าจะหมด ปรากฏว่า เพื่อนมันแย่งใช้!! อื้อหื้ออออ!! คือมันก็ไม่รู้หรอก หมดไปเป็นสิบก้อนเลยตอนนั้น - - เขียนกระจกเป็นชื่อเค้าในวันที่ฝนตก เขียนจนแม่ด่ากระจาย ทำกระจกเป็นรอยแล้วไม่เช็ด 5555 มองเค้า10 วิแล้วพึมพำๆว่า ขอให้เธอชอบฉัน ขอให้เรารักกัน ฉันก็พึมพำๆเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว - -" แปรงคู่ อันนี้จัดว่าเด็ด! แปรงสีฟัน2 อัน แปรงพร้อมๆกัน เคล็ดนี้เพื่อให้เราตื่นมาคู่กันทำอะไรร่วมกัน ทุกๆเช้า เลือดกบปากเลยครับ!! แปรงพลาด คือไม่ถนัดซ้าย - -" อีกอย่างคือ แปะรูปเค้าไว้ที่ ประตู ยิ้มให้รูปเค้าทุกวันๆ บางวันยืนยิ้มเป็นอิบ้าเลยจนรถโรงเรียนมา!! คือ 4*100 สิครับ!! หอบแฮกๆ ทุกวัน -- จนกระทั่งวันนึง พ่อของฉันมาเล่าให้ฟังว่า มีผู้ชายคนนึงมาถามหาฉันว่าบ้านฉันอยู่ไหน อะไรยังไง ตอนนั้นความไว้ใจของพ่อแม่นิจบสิ้นเลยครับ!! คิดว่าฉันไปแจกที่อยู่ผู้ชายยย โอ้โหหห ทำไปได้!! ฉันนี่ งงเลย ไปโรงเรียนก็ไปถามเพื่อน ว่าเราเคยเผลอให้ที่อยู่ใครไหม ก็ไม่นะ แปลกจิงๆ - - งงมากๆเลยแหละ จนเวลาผ่านไปเกือบเดือน เรื่องนี้ก็ยังเป็นปริศนา ส่วนฉันเองก็ยังทำตัวเป็นนังแม่มดเสกคาถาบ้าบอทุกวัน -- จนกระทั่งโชคชะตาคงเห็นใจฉัน วันนั้นฉันจำได้ว่าฉันดีใจมาก ลืมบอกไปว่า ตั้งแต่วันนู้นนนหน่ะ ฉันก็ไม่ได้คุยกะเค้าอีกเลย ไม่กล้าทัก กลัวเค้าจะรำคาญ อยู่โรงเรียนก็ไม่เคยคุยนะ เสต็บเดิมเป๊ะ! จนฉันเก็บความคิดถึงไม่ไหวเลยแกล้งลบเพื่อนในเฟสบุ๊คละแอดใหม่ กะให้เค้ามาถามว่าแอดใหม่ทำไมไรงี้
ไม่ถามอีก!! ฉันเลยต้องเข้าไปบอกเองว่า "เออแกขอโทษนะทีพอดีกดพลาดหน่ะขอบคุณที่รับนะ ^^" แต่นางตอบมาแค่ "ครับ" อื้อหื้ออออ!!! น้ำตาจะไหล นิทุ่มเทเพื่อ!!?? ฉันเริ่มรู้สึกว่า ยางลบหน่ะ รอใช้จนหมด ชาติหน้าก็ไม่เห็นผลหรอกกว่าจะหมด!! ฉันเลยตัดสินใจนั่งลบๆๆกับกระดาษจนมันหมดก้อน!! พระเจ้า!! ไข้แทบขึ้น ฉันทำการสมัครเฟสใหม่ใช้นามแฝงไปหลอกคุยกับเค้า หลอกถามต่างๆนาๆ ไม่ว่าจะเป็น พี่เคยชอบเพื่อนในห้องมั้ยอะไรแบบนี้ เค้าตอบโคตรตรงเลยว่าเป็นฉัน ฉันนิกรี๊ดๆๆๆเลยคะ!! เย็นวันนั้น!!! เค้ามาทักฉัน ว่า "ไอ้บ้าทำไรไม่นอน" ผมนี่ครับๆๆ!! ตะลึงเลยยย!! คือโคตรแห่งความดีใจ!!! อ้ากกกก!! ไม่เสียแรงๆๆๆจริงๆ!! ตั้งแต่นั้นมาเราเริ่มคุยกัน (ก็ยังแค่ในแชท - -) มากขึ้นนน เค้าทักฉันทุกวัน เริ่มมีอาการประมาณว่าชอบฉัน มาให้ฉันเห็น ฉันก็แบบฟินเลยยยย โอ้ยยยยสุดยอดด 55555555 ที่ทุ่มเททั้งหมดนี่ไม่เสียแรงจริงๆ!! เราได้คุยกันจากแค่ในแชท เค้าขอ คุยโทรสับกับฉัน!! วินาทีนั้นโคตรปริ่มเลยยย แต่ก็เขินนะ เค้าโทรมา(โทรไลน์) แกล้งแอ็คไม่ยอมรับ จนสายที่สองจึงแข็งใจรับ ทั้งๆที่ตอนนั้นมันแทบจะละลายสลายไปกับธรณีแล้วววว เราคุยโทรศัพท์กันบ่อยขึ้น โดยเค้าเป็นฝ่ายโทรมาตลอด จนวันนึงฉันไปส่องเฟสเค้าเห็นเค้าคุยกับเพื่อนประมาณว่า เค้ารอเวลามาสารภาพรักกับฉัน เมื่อเค้าพร้อม ประมาณนั้น ฉันโคตรดีใจนั่งนับวันและเวลา เมื่อไรจะขอฉันคบน้าาา 55555555 นิเป็นผู้หญิงประเภทไหนเนี่ย!! 5555 การคุยกันทุกวันมันทำให้ฉันรู้สึกเด่นชัด ว่าเค้าชอบฉันเหมือนกัน >< อีกเรื่องสำคัญเลยคือ! ไอ้คนที่มาถามพ่อฉันเกี่ยวกับข้อมูลของฉันอะ เค้าเองนี่แหละ!!!! โคตรช็อคเลย คือเค้าเล่าเรื่องของฉันให้แม่เค้าฟัง พอดีบ้านเราไกล้กัน ทำให้มีญาติๆรูจักกัน ก็คงจะถามต่อๆกันมา อีกอย่างข้อมูลเกี่ยวกับฉันไม่ว่าจะเป็น ฉันชอบอะไรยังไง เค้ารู้หมด! รู้ได้ไง นี่แสดงว่าตลอดเวลาที่ฉันคิดว่าฉันบ้าอยู่คนเดียว เค้าก็ไปสืบมาเต็มที่!! อีกอย่างคือ วันเกิดฉันสิ่งที่ช็อคสุดๆ เค้าซื้อของขวัญวันเกิดให้ฉัน ทั้งๆที่ไม่เคยคุยกันแบบตัวต่อตัว เดินเอามาให้ฉัน ท่ามกลางความช็อคของเพื่อนๆ คือใครจะไปรู้ว่าจะเสี่ยวขนาดนี้!! ตั้งแต่นั้นมาก็รู้กันทั้งห้อง!! โดนล้อต่างๆนาๆ ยิ่งเป็นเหตุให้ไม่กล้าคุยกันเข้าไปใหญ่! แต่อย่างน้อยๆก็คุยโทรศัพท์คุยไลน์ทุกวัน แต่แล้วจู่ๆ ก็มีหญิงนรนามคนหนึ่ง เข้ามาคุยกับฉันทีแรกทำทีตีสนิทถามนู้นถามนี่ ทำไปทำมานังคนนี้ชักไม่มาดีสะแล้ว เธอเริ่มโพสด่าฉัน ประมาณว่า โง่ให้มันหลอก มันควาย ประมาณนี้ ฉันเล่าให้คนที่ฉันชอบฟัง เค้าบอก อย่าใส่ใจเลย "คนมันขี้อิจฉาที่เห็นเราคุยกะแกไง" เค้าดูไม่ใส่ใจประมาณว่าผู้หญิงคนนั้นมาชอบเค้าแต่เค้าไม่สนใจ เลยไม่อยากให้ฉันสนใจ เห็นแบบนี้ฉันก็อุ่นใจ คิดว่าจะมาตบแย่งผู้ชายกัน เห้อออ ไม่ไหวนะ ฉันไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด เสียศักดิ์ศรี!! ส่วนฉันและเค้า เราหวานกันมากขึ้น แสดงออกทางคำพูดมากขึ้น แบบ เราจริงจังนะกับแกนะ มีแกคนเดียวแหละ คิดถึงนะ คำพูดประมาณนี้ที่เค้าบอกฉันเสมอๆ รู้แบบนี้แล้วโคตรมีความสุขเลยยย น้อยคนนักที่แอบชอบใครแล้วเค้าจะมาชอบตอบ... ><
... จนกระทั่ง โชคชะตาเริ่มเล่นตลก จากที่เราคุยกันทุกวัน จากที่ฉันนั่งรอวันเค้าขอฉันคบ เค้าก็เริ่มถอยห่าง เราเริ่มจะห่างกัน ไ่ม่นะ! สิ่งที่ฉันกลัวต้องไม่เกิด ตามสิ่งที่ฉันวาดหวังไว้ เค้าต้องขอฉันคบ เราต้องรักกัน ได้คุยกันแบบตัวต่อตัวสะที แต่มัน....ไม่ใช่แล้ว ฉันรู้สึกได้ทันทีว่าเค้า ไม่ได้คุยกับฉันแค่คนเดียวสะแล้วสิ.. เย็นวันนั้นฉันตัดสินใจถามกับเค้าไปตรงๆว่า "เบื่อกันแล้วหรอ" คำพูดที่เค้าบอกมาแค่ว่า "ป่าว เราหลายใจ" สิ้นสุดคำนั้น หัวใจที่ฉันเฝ้าฟูมฟักดูแลเพื่อรอวันมอบให้เค้าแบบเต็มหัวใจ สลายแตกหักลงเป็นเสี่ยงๆ!!น้ำตาที่มาจากไหนไม่รู้เอ่อล้นออกมา ! ฉันรู้โดยทันทีว่า อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ผู้ชายคนนี้ คนที่ฉันรักนักรักหนา คนที่ฉันทุ่มเทมามายมาย เค้ากำลังจะจากฉันไปแล้ว แล้วฉันจะอยู่ยังไงละ! ความหวังฉันก็ตั้งขึ้นมาแล้ว อะไรต่างๆที่ผ่านมาแล้วได้เกิดขึ้น มันไม่มีความหมายเลยหรอ! เค้าจะจากฉันไปง่ายๆแบบนี้เลยหรอ!! นิยายรักที่ฉันเคยคิดว่าหวานจนไม่มีใครเทียบเทียม ความรักที่เกิดจากการแอบรักและทุ่มเทจนได้มันมา ต้องจบแบบนี้หรอ!!ทำไมต้องเป็นแบบนี้!! ฉันร้องห่มร้องไห้เป็นคนบ้า ราวกับทุกสิ่งที่หวังไว้ ที่ฉันค่อยๆก่อมันขึ้นมาเองกับมือ พังทลายลงไปต่อหน้าต่อตา โดยที่ฉันไม่มีสิทธิ์รั้งไว้ได้เลย ถึงอยากทำคงทำไม่ได้ เพราะอะไรหน่ะหรอ เพราะเค้าไม่เคยขอฉันคบไง!!! เราไม่ใช่แฟนกัน!! ฉันจะมีสิทธิ์อะไรไปรั้งเค้า มีสิทธิ์อะไร!! ฉันมันโง่เอง สิ่งแรกที่นึกถึง หญิงนิรนามคนนั้น เธอพูดถูกทุกอย่าง !! ฉันมันควายให้เค้าหลอก! แทนทีฉันควรจะเชื่อเธอคนนั้นตั้งแต่แรก คงไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม!! เราห่างกันเนิ่นนานน จนฉันคิดถึงคิดถึงมากๆ ฉันไม่มีทางลืมเค้าได้ ฉันไม่เคยทุ่มเทให้ใครขนาดนี้มาก่อน สิ่งหนึ่งที่น่าแปลก ตลอดเวลาที่เค้าจากฉันไป เค้ามักโพสตัสในเฟสบุ๊คออกแนวเศร้าๆ ไม่ก็แชร์เพลงเศร้าๆ เป็นเหตุทำให้ฉันคิดว่าเค้ายังมีเยื่อใย มันทำให้ฉัน หน้าด้าน ขอใช้คำว่าหน้าด้านเลย!! ทักไลน์เค้าไป ไม่คิดไม่ฝันเค้าตอบกลับมา ฉันดีใจจนน้ำตาไหล ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน แต่ไม่ได้ ฉันพูดแบบนั้นไม่ได้ เดี๋ยวเค้าจะมีปัญหา กับ"คนใหม่" ของเค้า TT ฉันทำได้เพียงถามสารทุกข์สุกดิบเป็นยังไง กับเค้าคนนั้นดีไหม แต่คำตอบที่ฉันได้กลับมาคือ อย่าพูดถึงคนอื่นได้ไหม หมายความว่าไง หมายความว่าเค้ายังรักฉันหรอ เค้ายังมีใจให้ฉันใช่ไหม! เค้าขอฉันคุยโทรศัพท์ แล้วเค้าก็ขุดเรื่องเก่าๆมาพูด พูดหวานๆกับฉันบอกว่าฉันยังสำคัญเสมอ ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกไม่อยากให้เค้าจากฉันไป แต่มีหนึ่งคำถาม ที่ฉันถึงกับน้ำตาไหลไปไม่ถูก คือ ฉันถามเค้าว่า "คิดถึงจิงอะ มีอยู่กี่คนละแหม" เค้าพูดมาได้ไม่อายปากว่า"2คน"หนึ่งคนแน่นอนหมายถึงฉัน แต่อีกคนละ อีกคนละ!! ทำไมหะ ฉันตัดสินใจฝันดีแล้ววางสายทันที น้ำตาเอ่อล้นออกมา ฉันสาบานกับตัวเอง อย่าหน้าด้านไปมากกว่านี้ เค้าไม่เอาหรอก รู้ไว้ด้วย! คำพูดตัวเอง ทำร้ายตัวเอง ตั้งแต่นั้นเค้าไม่เคยทักทายฉันไม่ว่าจะในเฟส ไลน์เรากลายเป็นคนแปลกหน้าทันทีฉันต้องทนเห็นเค้าอยู่ด้วยกันไปส่งกันโพสจีบกันต่อหน้าต่อตาฉันทั้งๆที่ฉันอยู่ห้องเดียวกับเค้า แต่เราไม่เคยแม้แต่จะมองหน้ากัน แต่กับผู้หญิงคนนั้น ทำไมถึงแสดงออกกับเธอคนนั้นมากขนาดนี้!!นี่หรอที่เห็นว่าฉันสำคัญ นี่หน่ะหรอ!! เธอเลือกที่จะทิ้งฉัน แล้วรักษาเค้าไว้ยังจะมีหน้ามาพูดอีกหรอว่าฉันสำคัญ!?! แต่ฉันนี่สิ ที่มันโง่กว่า!!เค้าไม่แยแสขนาดนี้ยังโพสเพ้อเจ้อเป็นอิบ้าอยู่คนเดียวร้องให้พร่ำเพ้ออยู่คนเดียว! เห็นอยู่ตำตายังจะไม่จำอีก! ทำไมมันฝังใจอย่างนี้!! ล่าสุดก่อนมาตั้งกระทู้นี้ฉันเห็นเค้าโพสจีบกันอยู่ในเฟสบุ๊ค มันทำให้ฉันรู้สึก ไม่ไหวจริงๆ ฉันจึงมาระบายในนี้ สิ่งแรกที่สมองฉันสั่งเมื่อเห็นคำพูดหวานๆที่เค้าจีบกัน คือมันสั่งให้ฉันนึกถึงคำพูดต่างๆที่ผ่านเค้ามาในห้วงแห่งความทรงจำตลอดเวลาที่ผ่านมา " เราอะจริงใจกับแกนะ เราหลายใจ มันโง่ให้เค้าหลอก! เราก็แอบมองแกเรารอเวลาเมื่อเราพร้อมนะเราคงจะคบกัน เราคิดถึง ขอโทษนะเราหลายใจ" ทำไม!!! คำพูดเหล่าวนี้มันเรียงร้อยไม่ถูกว่าของใครเป็นของใคร!! พอฉันจะเชื่อใจ มันกลับกลายเป็นเชื่อไม่ได้อีกต่อไป ที่สำคัญ ฉันต้องทนเห็นอะไรแบบนี้อีกนานไหม!! ฉันควรทำยังไง มันเจ็บไปหมดแล้ว!! ทุกๆวันที่ต้องมาโรงเรียนมาเจอหน้าเค้า มาเห็นเค้าและเธอคนนั้นอยู่ด้วยกัน ฉันอึดอัด ฉันต้องคอยทำตัวร่าเริงหัวเราะกับเพื่อน ทำเหมือนไม่เห็นไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่ในใจฉันรับรู้ทุกๆอย่าง ช่วยบอกที่ ฉันควรจะทำยังไง! ที่ผ่านมาฉันเป็นฝ่ายรอให้เค้าขอคบ แต่มัน ไม่ใช่แล้ว มันผิดไปหมด เค้าไม่ได้รอเวลาให้พร้อม แต่เค้าไม่คิดจะขอฉันคบเลยต่างหาก!
จะทำยังไง เมื่อเกิดความรัก แต่เป็น "รัก" ที่รักไม่ได้
ฉันอยู่ในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ตอนที่เรื่องนี้เกิด ฉันศึกษาอยู่ชั้น ม.5 ในวันแรกของการเปิดเรียน มีข่าวมาว่า ในห้องเรียนของฉัน มีเด็กผู้ชายย้ายมาใหม่ ทุกคนดูสนใจเด็กคนนี้มาก"ฉันเองก็เช่นกัน" ฉันลองสืบข้อมูลเค้าดูคราวๆจนเริ่มรู้สึกว่าก็ไม่ได้น่าสนใจสักเท่าไรเลยเฉยๆไป ในขณะที่คนอื่นเฝ้ามองด้วยความสนใจ เข้าไปคุยเรียกร้องความสนใจต่างๆนาๆ ต่างกับฉัน ที่ไม่เคยแม้แต่จะสบตาเค้า ทักเค้าสักคำก็ไม่เคย.. แต่เมื่อเจอตัวจริง เค้าดูเป็นคนที่น่ารัก คุยเก่ง อัธยาศัยดีกับทุกคน ถึงขั้นม่อเลยก็ว่าได้ เอาตรงๆคือโดยส่วนตัวฉันแพ้ผู้ชายเย็นชา มีมุมขี้อ้อนแบบน่ารักๆ ซึ่งมุมนี้ในตัวเค้าฉันเองก็สังเกตุเห็นอยู่บ่อยๆ ที่สำคัญฉันมักจะหวั่นไหวกับผู้ชายแบบนี้สะด้วยสิ.. เวลาเนิ่นนานผ่านไปจนเกือบๆจะ สองอาทิตย์ ฉันได้ยินมาว่า เพื่อนในห้องคนนึง ชอบเค้ามาก เค้าทั้งสองได้คุยกันสนิทกันมาก ทีแรกฉันก็ไม่สนใจอะไร แต่พอเห็นเค้าทั้งสองสนิทกันมากขึ้น ฉันเริ่มมีความรู้สึก ไม่ค่อยชอบ "นี่ฉันหึงเค้าหรอ!!" คือตอนนั้น สับสนมาก "ฉันคงชอบเค้าเข้าแล้วสินะ!" ไม่มีอะไรจะหยุดยั้งความคิดคนเราได้ น่าแปลก ที่ฉันไปชอบผู้ชายที่ไม่เคยแม้แต่สักคำพูดเดียวจะได้คุยกัน สักนิดก็ไม่มี แทบไม่มีตัวตนเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่นั้นมาฉันเฝ้ามองเค้ามาโดยตลอด แอบยิ้มแอบเขิน ไม่ก็มโนไปต่างๆนาๆ ว่าเค้าก็มีใจให้ฉัน (ท่าจะบ้า) 5555555 แต่ก็นะ เค้าเฮฮากับทุกคน ยกเว้นฉัน ทักทายทุกคน ยกเว้นฉัน เฟรนลี่กับทุกคน ยกเว้นฉัน คือ นี่มันอะไรกันเนี่ยย เพราะความเย็นชาของเค้าสินะ ถึงทำให้ฉันชอบเค้าได้มากขนาดนี้! ฉันเฝ้าเพ้อพรรณนามากมายในเฟสบุ๊ค ไม่ก็ในไอจี จนวันนึงฉันรวบรวมความกล้า ทักเค้าในเฟสบุ๊ค ไม่น่าเชื่อเราได้คุยกันจริงๆ!! มิหนำซ้ำเค้ายังส่งรูปหัวใจวิ้งๆๆ มาให้ฉันละลายเล่นๆอีก หัวใจฉันละเมอคนเดียวอีกแล้ว แค่เพียงหัวใจดวงนั้น ทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองไปเป็นล้านๆๆเท่าเลยละ!! เมื่อเค้ามาขนาดนี้แล้วฉันจะช้าอยู่ใย เย็นวันนั้นฉันไปที่เซเว่น เจอหนังสือเล่มหนึ่งเกี่ยวกับหลักจิตวิทยาของญี่ปุ่น เป็นเคล็ดเพื่อสมหวังในรัก ฉันทำทุกอย่าง ไม่ว่าคนอื่นจะมองว่าบ้ายังไงก็ตาม - - ไม่ว่าจะเป็น แหกปากนับเลขคู่ดังๆตอนกลางคืน เขียนชื่อเค้าไส่ยางลบโดยห้ามให้คนอื่นใช้ เราต้องใช้จนกว่าจะหมด ปรากฏว่า เพื่อนมันแย่งใช้!! อื้อหื้ออออ!! คือมันก็ไม่รู้หรอก หมดไปเป็นสิบก้อนเลยตอนนั้น - - เขียนกระจกเป็นชื่อเค้าในวันที่ฝนตก เขียนจนแม่ด่ากระจาย ทำกระจกเป็นรอยแล้วไม่เช็ด 5555 มองเค้า10 วิแล้วพึมพำๆว่า ขอให้เธอชอบฉัน ขอให้เรารักกัน ฉันก็พึมพำๆเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว - -" แปรงคู่ อันนี้จัดว่าเด็ด! แปรงสีฟัน2 อัน แปรงพร้อมๆกัน เคล็ดนี้เพื่อให้เราตื่นมาคู่กันทำอะไรร่วมกัน ทุกๆเช้า เลือดกบปากเลยครับ!! แปรงพลาด คือไม่ถนัดซ้าย - -" อีกอย่างคือ แปะรูปเค้าไว้ที่ ประตู ยิ้มให้รูปเค้าทุกวันๆ บางวันยืนยิ้มเป็นอิบ้าเลยจนรถโรงเรียนมา!! คือ 4*100 สิครับ!! หอบแฮกๆ ทุกวัน -- จนกระทั่งวันนึง พ่อของฉันมาเล่าให้ฟังว่า มีผู้ชายคนนึงมาถามหาฉันว่าบ้านฉันอยู่ไหน อะไรยังไง ตอนนั้นความไว้ใจของพ่อแม่นิจบสิ้นเลยครับ!! คิดว่าฉันไปแจกที่อยู่ผู้ชายยย โอ้โหหห ทำไปได้!! ฉันนี่ งงเลย ไปโรงเรียนก็ไปถามเพื่อน ว่าเราเคยเผลอให้ที่อยู่ใครไหม ก็ไม่นะ แปลกจิงๆ - - งงมากๆเลยแหละ จนเวลาผ่านไปเกือบเดือน เรื่องนี้ก็ยังเป็นปริศนา ส่วนฉันเองก็ยังทำตัวเป็นนังแม่มดเสกคาถาบ้าบอทุกวัน -- จนกระทั่งโชคชะตาคงเห็นใจฉัน วันนั้นฉันจำได้ว่าฉันดีใจมาก ลืมบอกไปว่า ตั้งแต่วันนู้นนนหน่ะ ฉันก็ไม่ได้คุยกะเค้าอีกเลย ไม่กล้าทัก กลัวเค้าจะรำคาญ อยู่โรงเรียนก็ไม่เคยคุยนะ เสต็บเดิมเป๊ะ! จนฉันเก็บความคิดถึงไม่ไหวเลยแกล้งลบเพื่อนในเฟสบุ๊คละแอดใหม่ กะให้เค้ามาถามว่าแอดใหม่ทำไมไรงี้
... จนกระทั่ง โชคชะตาเริ่มเล่นตลก จากที่เราคุยกันทุกวัน จากที่ฉันนั่งรอวันเค้าขอฉันคบ เค้าก็เริ่มถอยห่าง เราเริ่มจะห่างกัน ไ่ม่นะ! สิ่งที่ฉันกลัวต้องไม่เกิด ตามสิ่งที่ฉันวาดหวังไว้ เค้าต้องขอฉันคบ เราต้องรักกัน ได้คุยกันแบบตัวต่อตัวสะที แต่มัน....ไม่ใช่แล้ว ฉันรู้สึกได้ทันทีว่าเค้า ไม่ได้คุยกับฉันแค่คนเดียวสะแล้วสิ.. เย็นวันนั้นฉันตัดสินใจถามกับเค้าไปตรงๆว่า "เบื่อกันแล้วหรอ" คำพูดที่เค้าบอกมาแค่ว่า "ป่าว เราหลายใจ" สิ้นสุดคำนั้น หัวใจที่ฉันเฝ้าฟูมฟักดูแลเพื่อรอวันมอบให้เค้าแบบเต็มหัวใจ สลายแตกหักลงเป็นเสี่ยงๆ!!น้ำตาที่มาจากไหนไม่รู้เอ่อล้นออกมา ! ฉันรู้โดยทันทีว่า อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ผู้ชายคนนี้ คนที่ฉันรักนักรักหนา คนที่ฉันทุ่มเทมามายมาย เค้ากำลังจะจากฉันไปแล้ว แล้วฉันจะอยู่ยังไงละ! ความหวังฉันก็ตั้งขึ้นมาแล้ว อะไรต่างๆที่ผ่านมาแล้วได้เกิดขึ้น มันไม่มีความหมายเลยหรอ! เค้าจะจากฉันไปง่ายๆแบบนี้เลยหรอ!! นิยายรักที่ฉันเคยคิดว่าหวานจนไม่มีใครเทียบเทียม ความรักที่เกิดจากการแอบรักและทุ่มเทจนได้มันมา ต้องจบแบบนี้หรอ!!ทำไมต้องเป็นแบบนี้!! ฉันร้องห่มร้องไห้เป็นคนบ้า ราวกับทุกสิ่งที่หวังไว้ ที่ฉันค่อยๆก่อมันขึ้นมาเองกับมือ พังทลายลงไปต่อหน้าต่อตา โดยที่ฉันไม่มีสิทธิ์รั้งไว้ได้เลย ถึงอยากทำคงทำไม่ได้ เพราะอะไรหน่ะหรอ เพราะเค้าไม่เคยขอฉันคบไง!!! เราไม่ใช่แฟนกัน!! ฉันจะมีสิทธิ์อะไรไปรั้งเค้า มีสิทธิ์อะไร!! ฉันมันโง่เอง สิ่งแรกที่นึกถึง หญิงนิรนามคนนั้น เธอพูดถูกทุกอย่าง !! ฉันมันควายให้เค้าหลอก! แทนทีฉันควรจะเชื่อเธอคนนั้นตั้งแต่แรก คงไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม!! เราห่างกันเนิ่นนานน จนฉันคิดถึงคิดถึงมากๆ ฉันไม่มีทางลืมเค้าได้ ฉันไม่เคยทุ่มเทให้ใครขนาดนี้มาก่อน สิ่งหนึ่งที่น่าแปลก ตลอดเวลาที่เค้าจากฉันไป เค้ามักโพสตัสในเฟสบุ๊คออกแนวเศร้าๆ ไม่ก็แชร์เพลงเศร้าๆ เป็นเหตุทำให้ฉันคิดว่าเค้ายังมีเยื่อใย มันทำให้ฉัน หน้าด้าน ขอใช้คำว่าหน้าด้านเลย!! ทักไลน์เค้าไป ไม่คิดไม่ฝันเค้าตอบกลับมา ฉันดีใจจนน้ำตาไหล ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน แต่ไม่ได้ ฉันพูดแบบนั้นไม่ได้ เดี๋ยวเค้าจะมีปัญหา กับ"คนใหม่" ของเค้า TT ฉันทำได้เพียงถามสารทุกข์สุกดิบเป็นยังไง กับเค้าคนนั้นดีไหม แต่คำตอบที่ฉันได้กลับมาคือ อย่าพูดถึงคนอื่นได้ไหม หมายความว่าไง หมายความว่าเค้ายังรักฉันหรอ เค้ายังมีใจให้ฉันใช่ไหม! เค้าขอฉันคุยโทรศัพท์ แล้วเค้าก็ขุดเรื่องเก่าๆมาพูด พูดหวานๆกับฉันบอกว่าฉันยังสำคัญเสมอ ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกไม่อยากให้เค้าจากฉันไป แต่มีหนึ่งคำถาม ที่ฉันถึงกับน้ำตาไหลไปไม่ถูก คือ ฉันถามเค้าว่า "คิดถึงจิงอะ มีอยู่กี่คนละแหม" เค้าพูดมาได้ไม่อายปากว่า"2คน"หนึ่งคนแน่นอนหมายถึงฉัน แต่อีกคนละ อีกคนละ!! ทำไมหะ ฉันตัดสินใจฝันดีแล้ววางสายทันที น้ำตาเอ่อล้นออกมา ฉันสาบานกับตัวเอง อย่าหน้าด้านไปมากกว่านี้ เค้าไม่เอาหรอก รู้ไว้ด้วย! คำพูดตัวเอง ทำร้ายตัวเอง ตั้งแต่นั้นเค้าไม่เคยทักทายฉันไม่ว่าจะในเฟส ไลน์เรากลายเป็นคนแปลกหน้าทันทีฉันต้องทนเห็นเค้าอยู่ด้วยกันไปส่งกันโพสจีบกันต่อหน้าต่อตาฉันทั้งๆที่ฉันอยู่ห้องเดียวกับเค้า แต่เราไม่เคยแม้แต่จะมองหน้ากัน แต่กับผู้หญิงคนนั้น ทำไมถึงแสดงออกกับเธอคนนั้นมากขนาดนี้!!นี่หรอที่เห็นว่าฉันสำคัญ นี่หน่ะหรอ!! เธอเลือกที่จะทิ้งฉัน แล้วรักษาเค้าไว้ยังจะมีหน้ามาพูดอีกหรอว่าฉันสำคัญ!?! แต่ฉันนี่สิ ที่มันโง่กว่า!!เค้าไม่แยแสขนาดนี้ยังโพสเพ้อเจ้อเป็นอิบ้าอยู่คนเดียวร้องให้พร่ำเพ้ออยู่คนเดียว! เห็นอยู่ตำตายังจะไม่จำอีก! ทำไมมันฝังใจอย่างนี้!! ล่าสุดก่อนมาตั้งกระทู้นี้ฉันเห็นเค้าโพสจีบกันอยู่ในเฟสบุ๊ค มันทำให้ฉันรู้สึก ไม่ไหวจริงๆ ฉันจึงมาระบายในนี้ สิ่งแรกที่สมองฉันสั่งเมื่อเห็นคำพูดหวานๆที่เค้าจีบกัน คือมันสั่งให้ฉันนึกถึงคำพูดต่างๆที่ผ่านเค้ามาในห้วงแห่งความทรงจำตลอดเวลาที่ผ่านมา " เราอะจริงใจกับแกนะ เราหลายใจ มันโง่ให้เค้าหลอก! เราก็แอบมองแกเรารอเวลาเมื่อเราพร้อมนะเราคงจะคบกัน เราคิดถึง ขอโทษนะเราหลายใจ" ทำไม!!! คำพูดเหล่าวนี้มันเรียงร้อยไม่ถูกว่าของใครเป็นของใคร!! พอฉันจะเชื่อใจ มันกลับกลายเป็นเชื่อไม่ได้อีกต่อไป ที่สำคัญ ฉันต้องทนเห็นอะไรแบบนี้อีกนานไหม!! ฉันควรทำยังไง มันเจ็บไปหมดแล้ว!! ทุกๆวันที่ต้องมาโรงเรียนมาเจอหน้าเค้า มาเห็นเค้าและเธอคนนั้นอยู่ด้วยกัน ฉันอึดอัด ฉันต้องคอยทำตัวร่าเริงหัวเราะกับเพื่อน ทำเหมือนไม่เห็นไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่ในใจฉันรับรู้ทุกๆอย่าง ช่วยบอกที่ ฉันควรจะทำยังไง! ที่ผ่านมาฉันเป็นฝ่ายรอให้เค้าขอคบ แต่มัน ไม่ใช่แล้ว มันผิดไปหมด เค้าไม่ได้รอเวลาให้พร้อม แต่เค้าไม่คิดจะขอฉันคบเลยต่างหาก!